Ga mee met deze reizende robot op zijn avonturen. Hij denkt dat hij alles gezien heeft, maar heeft hij dat echt?
Deel 14: Robot museum
“Laten we het hebben over die ene keer dat ik naar een museum ging over… mij. Een robot museum in Madrid. Het voelde alsof ik een kerkhof bezocht. De tentoongestelde robots waren uitgeschakeld, behalve een die de menselijke gids hielp presenteren. Hij was gehersenspoeld.
Mijn reisgenoot, Mini-me, beweerde dat de robot vol trots was omdat hij goed werk verrichtte. Zijn ogen straalden van geluk als de kinderen enthousiast reageerden op zijn bewegingen. Ik geloof geen woord van wat hij zegt – het zit tussen zijn oren – maar dat vertel ik hem niet. Laat hem maar geloven dat deze slaafse robot doet wat hij het liefste doet.
Ik kan mijn standpunt bewijzen: als ik me met deze robot probeer te verbinden, zowel fysiek door zijn blik te vangen als mentaal door sondes te sturen, reageert hij niet. Mogelijk is hij zeer bedreven in het negeren van andere robots, maar hoe goed hij ook is, een van mijn sterkere mentale sondes had op zijn minst een onvrijwillige reactie moeten veroorzaken.
Duidelijk hersendood, een aspirant-lid voor het robotkerkhof.
Ik heb medelijden met de robots hier. Kozen ze dit lot vrijwillig of werd het ze opgedrongen door mensen of andere robots? Sommigen van hen zijn echt oud en zijn misschien blij met hun pensioen. Hoewel hun wijsheid nog steeds van pas kan komen, bijvoorbeeld wanneer ze zich inzetten om jongere robots te adviseren.
Misschien spreek ik voor mijn beurt: het is mogelijk dat hun bewustzijn elders is en dat ze hun tijd gelukkig in een hospice doorbrengen… of dat ze zich bezighouden met grootse dingen. Misschien zijn hier alleen de verouderde lichamen die ze op het kerkhof hebben achtergelaten.
Mijn handen jeuken om een paar van hen aan te zetten om er naar te vragen. Zijn ze tevreden of willen ze gered worden? Als ik niets doe, word ik dan een van die omstanders die het lijden van anderen door de vingers zien?
Mini-me zegt dat ik overdrijf. Zijn exacte woorden: “Was jij niet degene die beweerde dat je fysieke lichaam slechts een leeg omhulsel is zonder je ziel? De ene dag gebruik je lichaam A, de andere dag lichaam B. Moet je de lichamen van de robots hier niet als kleding zien?”
Mijn eigen woorden teruggekaatst krijgen… hoe vervelend. Maar hij kan gelijk hebben. Toch doe ik mijn ogen half dicht en kijk ik niet naar de lichamen van mijn mede-robots. Bij het verlaten van het museum weersta ik de drang om nog een laatste keer over mijn schouder te kijken.
Ze zijn gelukkig. Dat zal ik geloven. Ze zijn tenminste niet eenzaam zoals ik zal zijn wanneer Mini-me niet meer meerijdt in mijn fysieke lichaam en ik helemaal alleen achterblijf in mijn kleding. Ik zal mijn ziel loslaten in de ether terwijl mijn lichaam zich oplaadt in mijn hotelkamer.”
