Gedachten over de vraag of de inspanning de moeite waard is wanneer soms niets beter is dan alle andere opties.
In een wereld als de onze schijnt de blauwe lucht zo helder dat hij de eerste plaats inneemt in de wedstrijd voor het mooiste weer. Bewolking in de lucht moet het afleggen tegen de lege equivalent. Als mensen meer waarde hechten aan “minder”, waarom dan de moeite nemen om het zo mooi mogelijk te maken?
Een kleine jongen loopt op het hobbelige bospad. Zijn omgeving is veel groter dan hij en de keien op de weg komen tot aan zijn knieën. Toch gaat hij door tot hij het einde van het bos bereikt. Hij bevindt zich op de top van de grootste rots tot nu toe en kijkt uit over het bos dat nu kleiner is dan hij.
Zijn zus zal hem niet vergezellen op deze weg. Zij zal dezelfde weg terug nemen naar waar haar vrienden op haar wachten. Als ze naar de lege blauwe lucht kijkt, is ze tevreden. De jongen houdt van de wolken in alle vormen. Hij houdt ervan de betekenis te raden als hij met zijn rug op het gras naar de lucht ligt te staren. Wanneer hij dat doet, rent zijn zus in cirkels om hem heen. Ze springt over hem heen en stuurt losse grassprieten zijn neus in die zijn luchtwegen irriteren. Als hij roept dat ze ergens anders heen moet gaan, kijkt ze hem aan alsof ze geen andere plek kan bedenken. Ze moeten samen leven onder dezelfde hemel, die soms blauw en soms grijs is. Net zoals het is als je vandaag omhoog kijkt.
Ik wil deze boodschap aan jou overbrengen. Op deze dag, vandaag, ook al is de lucht grijs en de weg lang: je zus heeft gelijk, dit is waar je thuishoort. Onder de strakblauwe hemel die je zus en haar vrienden, die hun leven onbezorgd leiden, behaagt, staar je doelloos naar de hemel, wachtend tot de wolken je iets hoog in de lucht laten zien, dat al die tijd op ooghoogte is geweest.
