- Advertisement -
Gedachten over uitstelgedrag in afwachting van een niet-bestaande betere kans. Ben jij degene die de sneeuwpop maakt?
Voor je het weet is de straat bedekt met een dikke laag sneeuw. Het ongerepte landschap dat voor je ligt, markeert een nieuwe start: een overvloed aan materiaal en kansen die voor het grijpen liggen. Je kunt de buitenwereld vederlicht betreden in een poging de sneeuw niet opzij te schoppen of opgewonden in een hoopje sneeuw springen en zo jouw stempel op de wereld drukken. De keuze is aan jou.
Nu de wereld buiten op een winterwonderland lijkt (kanttekening: in Nederland geldt dit alleen voor het oosten van het land), zijn er mensen die zich binnen verschuilen om te overwinteren zodra de eerste sneeuwvlokken beginnen te vallen om pas weer wakker te worden als de lente aanbreekt. Wat gebeurt er in de tussenliggende maanden? Als je er niet bent om nieuwe kansen te grijpen, zul je het moeten doen met wat anderen voor je achterlaten. De wereld wordt gevormd door zij die vol enthousiasme in de sneeuw springen om de best mogelijke sneeuwpop te maken met de middelen die ze tot hun beschikking hebben.
Wat de buitenwereld niet weet, is dat jij vanuit huis actief aan de slag bent gegaan met jouw idee van een betere wereld. Een schaduwwereld die als het ware alleen voor jou toegankelijk is. In deze wereld is de grond ook bedekt met sneeuw, maar is de laag sneeuw minder prominent aanwezig. Je hoeft er niet veel aandacht aan te besteden, want je geest kan de sneeuw ruimen en op een veilige plek leggen waar hij ongestoord wit kan zijn zonder dat iemand beroep op hem doet.
Je bent problemen aan het oplossen die alleen in je eigen privéwereld van belang zijn. Problemen die slechts een schaduw zijn van de problemen buiten. Hetzelfde geldt voor je oplossingen. Ze zijn bewonderenswaardig, ook al ben jij de enige die kan oordelen.
Wanneer je de twee werelden samenvoegt en het besneeuwde landschap verstoort dat in de loop van de tijd nog mooier maar minder rijk is geworden, merk je dat de twee werelden niet goed in elkaar passen. Ze zijn op teveel manieren uit elkaar gegroeid. Het sneeuwlandschap is verworden tot een ijzige vlakte die je uitdaagt bij elke stap die je zet.
Na een misstap glijd je uiteindelijk te snel naar de plek die je moet bereiken. Deze plek is klaar voor je en verwelkomt je met woorden die voortgebracht worden door een mond vol stalactieten en stalagmieten. Je geest kan ze niet ontwijken, dus in plaats daarvan omarm je ze terwijl je je schrap zet voor de winterstorm die op je afkomt. In de warme omhelzing van alles wat nog gedaan moet worden, vind je troost in de gedachte dat de lente uiteindelijk zal komen.
