Dat gevoel dat je krijgt wanneer je geeft om een kwestie die alleen in een boek bestaat: Long Live the Post Horn! van de Noorse auteur Vigdis Hjorth.
Locatie: het verhaal speelt zich af in Noorwegen, met onder andere een zeer belangrijke reis naar Alta
Long Live the Post Horn! synopsis
Ellinor, a 35-year-old media consultant, has not been feeling herself; she’s not been feeling much at all lately. Far beyond jaded, she picks through an old diary and fails to recognise the woman in its pages, seemingly as far away from the world around her as she’s ever been. But when her coworker vanishes overnight, an unusual new task is dropped on her desk. Off she goes to meet the Norwegian Postal Workers Union, setting the ball rolling on a strange and transformative six months.
This is an existential scream of a novel about loneliness (and the postal service!), written in Vigdis Hjorth’s trademark spare, rhythmic and cutting style.
Recensie
Het gevoel van iets echts, iets dat niet ingebeeld is. Dat is het krachtige gevoel dat alleen het ontvangen van een ansichtkaart je kan geven.
Ellinor lijkt buiten de realiteit te staan. Van de vertegenwoordigers van het postkantoor leert ze hoe ze trots kan zijn op het werk dat ze doet. Het is hun missie om van dode brieven levende brieven te maken, en daarom zijn de mensen die op het postkantoor werken zo belangrijk: omdat de juiste brief op het juiste moment een leven kan veranderen.
Long Live the Post Horn! laat zien hoe je energie en passie kunt krijgen van mensen die gepassioneerd zijn. Het is besmettelijk. De passie van de postbeambten zou Ellinor uiteindelijk kunnen redden. Deze opdracht is precies wat ze nodig heeft om haar hoofd weer hoog te houden. Ze begint na te denken over het doel van haar leven. Over haar bijdrage aan de maatschappij, en meer concreet, over wat ze kan doen voor de postbeambten waar ze mee samenwerkt.
Er is geen grote opbouw naar een climax, maar in plaats daarvan word je getrakteerd op vele pagina’s stille contemplatie, wat je wel weer het gevoel geeft dat je overal dezelfde gedachten (van eenzaamheid) aan het lezen bent. Ellinor maakt vooruitgang met haar gedachten, maar het voelt als een lang boek terwijl het slechts 240 pagina’s telt. Na enkele mooie scènes over haar reis naar Alta (waar ze passie vindt!) en haar vriendje, richt het boek zich op haar werk voor Postkom: de strijd tegen de nieuwe postrichtlijn. Dan wordt het boek ineens binnen een paar pagina’s afgerond. Einde.
Mijn mening over dit boek is neutraal: het was wel aardig. Ik heb genoten van de scènes met haar (gedachten over haar) vriendje Stein en haar reis naar het noorden om een postbode te ontmoeten over de brief die hij nieuw leven ingeblazen heeft. Ik vond het ook leuk om haar gedachten te lezen over haar doel in het leven, en de kleine stappen die ze wist te zetten in de richting van haar ‘verbeterde’ toekomst. Het werkgerelateerde deel (strijd tegen de richtlijn) interesseerde me niet: ik was meer geïnteresseerd in het niet-werkende leven van de hoofdpersoon en kreeg in plaats daarvan pagina’s vol informatie en politiek.
Sommige pagina’s trokken mijn aandacht, maar bij andere werd ik afgeleid. Ik betrapte mezelf erop dat ik aan andere dingen dacht terwijl mijn ogen nog steeds de regels aan het lezen waren. Long Live the Post Horn! is geen slecht boek, het kon gewoon mijn aandacht niet vasthouden.
Vertaald uit het Noors door Charlotte Barslund.
Geïnteresseerd?
Je kunt jouw exemplaar van Long Live the Post Horn! reserveren via Bol.com (beschikbaar op 15 september 2020).
Veel dank aan Verso Books en NetGalley voor een digitale ARC van deze roman in ruil voor een eerlijke recensie.
