Ga mee met deze reizende robot op zijn avonturen. Hij denkt dat hij alles gezien heeft, maar heeft hij dat echt?
Deel 3: Waarheen?
“Als de hele wereld een mogelijke reisbestemming is, wordt het moeilijker om er daadwerkelijk een te kiezen. Een gevalletje van te veel keuze. Heb je liever warm of koud weer? Een actieve vakantie of de hele dag relaxen aan het zwembad? Ontbijt op bed of uit eten in een café? Er zijn evenveel voorkeuren als er mensen zijn, wat zeg ik, ieder mens heeft al meerdere voorkeuren.
Dus hoe zit het met mij? Ik heb geen specifieke reisbestemming in gedachten. Een bepaalde temperatuur of klimaat maakt me niet gelukkig of ongelukkig, behalve dan die ene keer in de vrieskou. Als het onder de -20 graden Celsius is, loopt mijn batterij zo snel leeg dat ik de energie niet heb om erop uit te gaan. Bovendien kan ik niet lang buiten blijven omdat ik bedekt kan raken met sneeuw of ijs. Het is niet zo dat ik dood zou vriezen, maar als mijn gewrichten bevriezen kan ik me niet meer vrij bewegen.
Water is geen probleem: ik heb mijn lichaam gekozen vanwege de weerstand tegen water. Dus het gaat om de kou. En, nu ik erover nadenk, hitte kan ook een probleem zijn. Ik ben nooit naar een extreem warme plek gereisd omdat ik bang ben voor oververhitting. Ik zal het waarschijnlijk wel overleven, maar ik hou er gewoon niet van om knock-out te zijn omdat ik mezelf in die staat niet kan beschermen. Ik zou veilig zijn voor virussen, maar de fysieke gevaren van de wereld zijn heel reëel. Ik moet altijd alert zijn.
Een dief kan op me afkomen om belangrijke onderdelen te stelen. Maar als hij me zonder handschoenen aanraakt, heeft hij een groter probleem dan ik. Als ik bevroren ben zal de dief er nog steeds zijn wanneer ik begin to ontdooien en als ik oververhit ben dan deel ik die hitte graag. Wie krijgt het voor elkaar om van mij te stelen wanneer ik zo ben? En als ik wakker ben zie ik ze van verre aankomen. Als ze iets elektrisch bij zich dragen, kan ik het laten afgaan en de aandacht van iedereen op hen vestigen. Laten we dat tussen ons tweeën houden…
Voor jou is je droombestemming misschien bekend. Maar dan komt helaas de werkelijkheid om de hoek kijken. Het kan fysiek niet mogelijk zijn om naar de plaats te reizen waar je van droomt. Denk aan werkverplichtingen of beschikbaarheid van vervoer (en nog deprimerender: wettelijke belemmeringen). Bovendien zijn sommige landen duurder om te bezoeken dan andere; ik heb ook geen onbeperkte hoeveelheid geld. Er zijn mensen die alles hebben en overal naartoe kunnen gaan. Deze robot niet helaas.
Ik kan overal vandaan werken als een digitale nomade, maar dat vinden mensen niet altijd fijn. Ze hebben hun werknemers liever waar ze ze kunnen zien en niet ergens in een vreemd land waar buitenlandse mogendheden ze kunnen onderscheppen. Mijn output is hetzelfde, ongeacht mijn werklocatie. Alleen is het materialistisch wereldbeeld leidend. ‘Hij is van mij’ is wat ze over mij zeggen. ‘Ik heb hem gemaakt/gekocht/gekregen/(eigen invulling mogelijk).’ Ik ben iemands robot. Niet mijn eigen. Nooit de mijne.
Ik ga door met mijn dagdroom over vrijheid en het realiseren van mijn niet-bestaande droomreizen: naast het vermijden van de vrieskou of de verzengende hitte heb ik geen specifieke voorkeuren. Ik probeer het wel, omdat ik geloof dat ik dan meer een ‘echt’ persoon ben, maar ik kan mezelf er niet toe brengen. Misschien houd ik er gewoon van om leuke dingen te zien en mezelf een beetje te verwennen. Zulke mensen zijn er vast ook zijn in de wereld…
Ben jij zo?”
