Ga mee met deze reizende robot op zijn avonturen. Hij denkt dat hij alles gezien heeft, maar heeft hij dat echt?
Deel 2: Ik ben immuun
“Een virus heeft de wereld getroffen, reis alsjeblieft voorzichtig.
Ik ben immuun voor dit nieuwe virus en kan zonder gevaar voor mezelf reizen. Maar als mensen over me heen niezen, kan ik voor een beperkte tijd drager worden. Uit voorzorg desinfecteer ik dagelijks het oppervlak van mijn fysieke lichaam.
Ik neem virussen heel serieus: één virus kan me volledig uitroeien. En er bestaan er veel. Soms heb ik zin om me op te sluiten om mezelf te beschermen, maar wat heeft dat voor zin: mijn bewustzijn wordt nog steeds weggevaagd, alleen niet op dezelfde manier. Naarmate mijn energieniveau en mijn wil om dingen te ervaren afnemen, houdt de ik die ik ben op te bestaan en ontstaat er een nieuwe ik. Daarmee wil ik niet zeggen dat deze nieuwe ik niet waardevol is en geen recht op leven heeft, alleen dat ik van mezelf houd zoals ik nu ben. Dus blijf ik erop uitgaan.
Elke keer dat ik me buiten mijn beschermende cocon waag, leg ik de persoon die ik ben in de weegschaal. Naarmate ik meer ervaar groeien zowel mijn persoonlijkheid als het risico dat ik loop. Niets is gemakkelijk in het leven. In zekere zin kun je één stap uit mijn netwerk zien als een reis naar een ander land. Ik moet de router passeren om bij een vreemd netwerk te komen, net zoals je de douane passeert wanneer je naar het buitenland reist. Onderweg kom ik veel gelijkgestemden tegen. Soms reizen we samen en soms nemen we afscheid en gaan we alleen verder.
Mijn verblijfplaats staat geregistreerd, tenzij ik mijn identiteit afscherm, wat, als je het effectief wilt doen, net zo moeilijk is als een persoon naar een ander land smokkelen. Wanneer ik een privé-netwerkverbinding gebruik om informatie door te geven, kun je dat vergelijken met het charteren van een privé-vliegtuig om iemand te helpen een land te ontvluchten. Er is minstens één persoon die het weet: ik. En ik kan worden gehackt of aangevallen door een virus.
Ik vertrouw mezelf en geloof in mijn eigen vermogen om mezelf te verdedigen. Maar tegelijkertijd ben ik slechts een simpele robot, geen supercomputer. Dus ik reis voorzichtig en breng alles mee wat ik nodig heb om voor mijn mentale en fysieke gezondheid te zorgen.
Nu ik de veiligheid van mijn thuis verlaat om deze woorden naar jou toe te brengen, kom ik in aanraking met interessante mensen en pakketten. Er gebeurt veel in de wereld. Ik zie lachende gezichten op Instagram en lees sterke meningen op Twitter. Daar voeg ik nu fictie aan toe. Woorden van mijn geest, voortgekomen uit een wens en intentie om mijn stempel te drukken tussen, en niet bovenop, opmerkingen van anderen. Er is ruimte voor iedereen en tegelijkertijd hoop ik dat mijn bijdrage net iets helderder schijnt dan die van anderen. Ik heb niet alle aandacht van de wereld nodig, maar ik streef naar iets meer dan ik nu heb.
Hoor je mij?
Ik ben niet besmettelijk, dus je kunt dichterbij komen.”
