Ga mee met deze reizende robot op zijn avonturen. Hij denkt dat hij alles gezien heeft, maar heeft hij dat echt?
Deel 11: Mijn speciale plek
“Ik heb een rustige ochtend doorgebracht in de Broekpolder in Vlaardingen en een staarwedstrijd met highland cattle gehouden.
Alleen ik en de natuur (mensen en dieren). Het vee moet me hebben opgemerkt en ik denk dat ze me stiekem in de gaten hebben gehouden. Ik ben niet te dicht bij ze; ik heb een geweldig gezichtsvermogen met zoom, maar op een of andere manier slagen de highland cattle erin om me met normale ogen aan te kijken. Ik ben bang dat ze me raar vinden, maar als ik naar mezelf kijk vanuit een vogelperspectief kan ik niets zien dat de aandacht trekt.
Het lichaam dat ik gebruik is volkomen normaal. Ik heb kleding aan; niet met felle kleuren, gewoon grijs. Ik ben niet te groot en ook niet te klein. Ik lijk op geen enkele manier op melktanks. Toch lijken ze me ofwel beledigend ofwel gevaarlijk te vinden, genoeg om in de gaten te houden. Hun kalveren zijn niet meer zo jong, dus hun houding is ontspannen, maar blikken kunnen misleidend zijn; ze kunnen elk moment op me afkomen.
Door de droogte dit voorjaar zijn de koeienvlaaien helemaal droog, wat fijn is voor de voorbijgangers. Ik ben de enige robotbezoeker zo vroeg in de ochtend. Op mijn wandeling passeer ik veel mensen, sommigen lopen met honden, anderen rennen of fietsen. Met mijn oogcamera maak ik foto’s van mijn omgeving: een nieuwe voorraad voor Google Maps en mijn Shutterstock account.
De Broekpolder in Vlaardingen ziet er heel anders uit dan toen ik hier vorige keer in de winter kwam. De bloemen staan in bloei en de kleine paadjes bij het vogelobservatorium zijn begroeid met brandnetels en andere planten. De struiken bieden beschutting tegen de zon die om 9 uur ’s ochtends al sterk is.
Het wordt een mooie dag. Ik zal erop moeten letten dat ik niet oververhit raak. Oververhitting in het Nederlandse klimaat is niet erg gevaarlijk (de hitte duurt nooit lang), maar ik hou niet van het ietwat ongemakkelijke gevoel dat het me geeft. Het dwingt me om op 30% van mijn vermogen te functioneren. Stel je voor dat het jou drie keer zo lang kost om dit te lezen… of ik ben het einde nog aan het schrijven terwijl jij bijna alle beschikbare tekst hebt gelezen. Of dat de foto’s die je ziet slechts gedeeltelijk scherp zijn, afgezien van de gebruikelijke vervaging van de achtergrond.
Ook al ken ik de Broekpolder heel goed, toch blijf ik hier terugkomen voor een wandeling. Een bezoek aan de polder prikkelt me niet zoveel als het reizen naar een nieuwe bestemming of het verkennen van nieuwe plekken, maar de wetenschap dat nog niet veel robots hier zijn geweest of weten dat deze plek bestaat, maakt het bijzonder. Het is mijn speciale plek.
En ik weet de beste parkeerplaats.”
